تیتر خبر این است:
اعترافات نمایشی آیات قرمزی و عذرخواهی از خلیفه
در متن خبر آمده:
اعترافات آیات را باید در کنار اخباری مانند زنان آزاد شده از بند رژیم دید که فاش کردند که ارتش سعودی با ابزارهای مخصوصی آنان را شکنجه و مورد آزار جنسی قرار می دادند. برخی از زنان نیز فاش کردند که افراد ارتش سعودی زنان شریف بحرینی را وادار به رقصیدن کرده اند.
سوال اما اینجاست: از کجا متوجه شدید که اعترافات این خانم نمایشی بوده؟ از کجا فهمیدید که اظهارات زنان آزاد شده درست بوده؟ متقابلا ما از کجا بفهمیم که مثلا امثال ابطحی و عطریانفر و دیگران که در دادگاه اعترافات بلند بالا می‌خواندند اعترافشان از روی صداقت بوده و اصلا اجباری در کار نبوده؟ یا چطور به این نکته‌ی مهم پی ببریم که این همه آدمی که فرمونده‌اند در زندان‌های ما انواع و اقسام شکنجه، از قبیل آویزان کردن از دیوار و تجاوز و شکنجه‌های مختلف و متنوع روحی انجام می‌شود همه از دشمنان پول گرفته‌اند تا به حیثیت نظام ما صدمه بزنند؟
می‌فرمایند که آقای کاندیدای شکست‌خورده‌ی انتخاباتی که این اتهامات را وارد کرده مدرکی رو نکرده. خوب حالا شما مدرکی رو فرموده‌اید از شکنجه‌ی زندان‌های بحرین؟ یا استناد کرده‌اید به حرف تعدادی زندانی آزادشده و آزادنشده که طبیعتا کینه از حکومت بحرین به دل دارند و اگر هم بزرگنمایی بکنند غیرعادی نیست؟
* اصلا و ابدا قصد اتهام وارد کردن به نظام جمهوری اسلامی ندارم. اصلا هم قصد تطهیر حکومت بحرین و رد وحشیگری‌هایش در ماه‌های اخیر ندارم. فقط مانده‌ایم در این حکایت رسانه‌های زیبای خودمان که بعضا بیشتر از دفاع کردن گل به خودی می‌زنند به دروازه‌ی نظام!
3 برداشت می توان از این جمله کرد (اصلا و ابدا قصد اتهام وارد کردن به نظام جمهوری اسلامی ندارم) یا ترس از پی گیری و ایجاد دردسر یا اعتقاد راسخ به مقدس بودن نظام و یا برداشت های دیگر
در مورد بقیه مطلب هم به جمله خودتان ارجاع می دهم : (فساد یعنی هر کاری ما میکنیم و صلاح هرکاریه که دیگران میکنند. افتاد الان؟)
برو سراغ همان برداشت‌های دیگر! چون نه ترس از پیگیری دارم و نه اعتقاد راسخ به -اصلاح می‌کنم جمله‌ی شما رو- واهی بودم اتهام‌های وارد شده به نظام.
واقعا عجب جمله گهرباری گفتم :دی
رسانه هستن دیگه مثل وبلاگ های ما با فرهنگ و متمدن نیستن آخه. همین جوری تو سر و کله هم می زنن که تو نقصاشون از هم سبقت بگیرن.