این یکی دو روزه ...

پسرِ پسر داییِ گرامیِ اینجانب دیروز قصد داشت بنده را به قتل برساند. با یک میکروفونِ فلزیِ سنگین چنان بر شقیقه‌ی ما نواخت که اگر دستمان را اندکی حایل ننموده بودیم؛ مغزمان احتمالا وارد دهانمان می‌گردید.

+ همه‌ی دنیا قصد جانمان را نمونده‌اند! از سمندسوارِ ۴۰ساله تا هومنِ ۴ساله!

دیروز حاجیِ ما قدری به آقای منوچهری -که کفشش را برده بودند- خندید. دیری نپایید که کفش‌های من و معین و خواهرمان نیز هدف قرار گرفتند! این میان فقط کفشِ خودِ حاجی باقی ماند که ظنِ مارا برانگیخت که نکند ...

+ اصلا این کفش‌های جنتلمنانه به ما نمی‌آمد. برمی‌گردیم به همان اِرکِ* خودمان. با اِرک بهتر می‌شود چموش بازی درآورد در کوچه و خیابان.

این روزها حساسیتمان زده بالا. به طرز فجیعی نازک نارنجی می‌باشیم. هرکس اشاره‌ای به جفتِ ابروهای بالایِ چشممان بکند؛‌ بغض گلویمان را فرا می‌گیرد! تازه دیروز هم غرورِ برنامه‌نویسیِ ما را جریحه‌دار نمودند!

خرمگس را به پایان رساندیم و چند خطی در موردش نوشتیم. اما احتمالا یک پستِ جداگانه را می‌طلبد که به زودی ترتیبش را خواهیم داد.

امام جماعتِ مسجدِ امیر هم ظاهرا عوض شده. آن قبلی بسی قشنگ بود و مارا یاد آقای ابطحی می‌انداخت؛ با این یکی حال ننمودیم از دیدن رُخش. صدایش هم چنگی به دل نمی‌زد. اگر آقای قبلی برنگردد دورِ مسجد امیر را هم خط/خیط می‌کشیم! (وای که الآن اهالیِ این مسجد دست به خودکشیِ جمعی خواهند زد از این تصمیمِ من!)

من از جوانانی که ورزش نمی‌کنند در دل گله‌مندم. «مقام معظم رهبری»

+ به خاطر جلوگیری از گله‌مندیِ آقا مجبور شدیم کلاسِ تربیت‌بدنی را به جلسه‌ی بسیج دانشگاه با حضور آقای مهندس(؟) حسین قدیانی رها کنیم!

---

پ.ن: غیاث‌الدین از آنجایی که رسما خودش را با نصفِ کلاس برابر اعلام کرده؛ مجبور است در بسیاری از موارد از ضمیرِ متکلمِ وحده در موردِ خودش استفاده کند. شما اگر ناراحتید می‌توانید موقعِ خواندن خودتان به صورتِ همزمان تغییرش بدهید.

* Erke: کمپانیِ چینیِ تولید البسه‌ی ورزشی که ۳-۴ سالی مشتری ثابت کفش‌هایش بودیم.

ضمنا روایت است که هم نام برند و هم لوگوی آن تقلیدی از نایک می‌باشد.