دنیای این روزهای من

خانم سلیمانی که دیگه خسته شده از دستم، که هر روز میرم ازش کلیدِ سالن PC رو می‌گیرم و دوباره برمی‌گردونم. مطمئناً اگه نمی‌ترسید از بچه‌های بالا، یه کلید مخصوصِ من درست می‌کرد که از شرِّ هر روز دیدنِ من خلاص بشه ... الان اگه اینو بخونه، میگه چرا تا آدم یه چیزی میگه بهت برمی‌خوره! و من جوابی ندارم که بدم.

آقای تازیکه اما هنوز مهندس،مهندس می‌کنه و سلام و احوالپرسیش به راهه. کی بشه که اونم خسته بشه از اینکه این مهندس‌الکی روزی هزار دفه از جلوش رد میشه، خدا می‌دونه.

بیشتر از همه از سلام کردنِ خودم به دکتر قربانی خوشم میاد. انگار نه انگار که بنده‌خدا رئیس دانشگاهه. همینطوری که دارم مسیرِ خودمو میرم یه سلام پرت می‌کنم تو روش و رد میشم! نمی‌دونم اصلا می‌دونه من اینجا چیکاره‌ام یا نه! فک کنم سلام کردنم با آقافتحی محترمانه‌تر باشه تا آقای رئیس.

این روزا تو سالن PC اگه تنها باشم رو صندلی می‌شینم و پیشونیمو میذارم رو میز. یا دستمو بین میز و سرم حائل می‌کنم که راحت بتونم بخوابم! تازه الان یاد گرفتم که سه‌تا صندلی رو بذارم کنارِ هم و روش دراز بکشم! ولی خوش نمی‌گذره اینطوری. ترجیح میدم یکی بیاد که با هم درس بخونیم (که تنهایی اصلا حسش نمیاد) یا یه کاری باشه که رو سیستما انجام بدم. فعلا که غیر از آپدیت کردنِ آنتی‌ویروس و تست کردنِ سیستما کارِ خاص دیگه‌ای نیست.

بعضی وقتا دلم می‌خواد یه چیزی بشه که بهانه داشته باشم برای این تیریپِ افسردگی. آخه این حالت که خودبخود واسم پیش میاد هرچندوقت‌یه‌بار؛ ولی اینطوری که هیچ اتفاقی نیوفتاده، نمی‌تونم اینجوری بودنمو توجیه کنم. اون وقت مثلا یکی ممکنه منو به این گوسفندایی تشبیه کنه که دارن می‌برنشون قربونیشون کنن!

دلم همون غرورِ قدیمو میخواد. همون به زور فقط جواب سلام دادن‌ها. همون حسی که «هیچکس در حدی نیست که بخوام زیاد باهاش حرف بزنم». ولی دیگه ندارم. شکسته اون غرورِ سابق و دوست‌داشتنی. حدی دیگه نیست که کسی بخواد بهش برسه یا نه. حدِ منو تا بی‌نهایت گرفتن و میل کردم به صفر. تموم شدم انگار ...