از امتحان دادن بدم میاد. همیشه بدم میومد، الان بیشتر از همیشه! حتی اون موقعا که شاگرد اول کلاس بودم هم روز امتحان با خباثتِ تمام دعا میکردم یه اتفاقی واسه معلمِ بدبخت بیوفته که امتحان کنسل بشه! حالم بهم میخورد از این بچه مثبتایی که یادِ معلم مینداختن که میخواست امتحان بگیره! یادش بخیر علی مهران بود اون قدیما! چقدر رقابت الکی داشتیم اون موقعا. حالا من اینجا، اون پزشکی دانشگاه ایران فک کنم! ای روزگار ...
بگذریم. با تمام وجود منتظرم تموم بشه امتحانا. خسته شدم اساسی (نیست خیلی درس میخونم، انرژیم تحلیل رفته :دی). سر امتحان که شدم مث این موتورای دیزلی 40،50 سال پیش؛ چندتا استارت باید بزنم تا روشن بشم. بعدشم 10،15 دقیقه هی سوالارو بالا و پایین کنم تا یواش یواش گرم بشم و بتونم یکمی چرت و پرت واسه اساتید گرانقدر بنویسم! تو این مدت گرم شدن هم چندبار وسوسه میشم که برم همینطوری سفید تحویل بدما! وسوسه‌ی خرانه دقیقا من به همین میگم!
زندگیه درست کردیم واسه خودمون؟! آرامش نداریم اصلا ... فک کنم یه چیزی در حدود یه سال وقت میخوام که همینطوری واسه خودم بشینم زُل بزنم به یه جایی. فکر کنم واسه خودم. به خودم، به این کارایی که میکنم. که شلوغ کردم انگار الکی دور خودمو!
الان این تیکه آخرو که نوشتم به ذهنم رسید بهترین جا برای این آرامش محض زندانه! انفرادی علی‌الخصوص. کسی زندان خوب سراغ نداره؟ اوین که میگن استخر و سونا و این چیزام داره :دی میترسم اونجا زیادی بهم خوش بگذره نتونم فک کنم. یه حد وسطی بین کهریزک و اوین کسی نمیشناسه بریم؟
پ.ن: هوراااااااا! یه صفحه چرت نوشتم :))
چرا وسوسه؟ خب یک بار برو ورقه ات را سفید بده که درس را بیفتی و داغ این افتادن، وسوسه را برای عمری از کله ات دور کند
من جای بهتری سراغ دارم. اتفاقا جای دنجی هم هست. هیچ کسی هم مزاحمت نمی شود. فقط مشکلش این است که اگر بعد از این همه مدت فکر کردن به نتیجه ای هم رسیدی کاری از دستت بر نمی آید جز این که باز هم همینطوری فکر کنی تا روز قیامت. البته امیدوارم بعد از ۱۰۰۰ سال گذارت به آن جا بیفتد
آخه یه بار ترم پیش اینکارو کردم اما چندان داغش به دلم نموند! معادلات ترم پیش خاطر مبارک هست؟!
آره اونجا هم بد نیستا، ولی خب فشارها احتمالا زیاده و نمیشه خوب فکر کرد