هستن آدمایی که چند ساله دارن مریض‌داری می‌کنن. هم خودشون کلی سختی می‌کشن هم خودش از بیماری و ناتوانی خودش داره عذاب می‌کشه.

خدا رو شکر که ما فقط حدود سه ماه درگیر این شرایط بودیم.

هستن آدمایی که ناگهانی و بدون مقدمه می‌میرن. مثلا با تصادف. مرگ این بندگان خدا هم برا اطرافیانشون خیلی دردناکه چون آمادگی پذیرشش رو ندارن، هم خودشون نمی‌تونن خودشون رو واسه مرگ آماده کنن.

خدا رو شکر که ما و حاجی سه ماه فرصت برای آماده شدن برای این اتفاق رو داشتیم.

هستن آدمایی که مشکل مالی دارن. وقتی عزیزشون مریض می‌شه به غصه‌ی مریضیِ اون غصه‌ی مخارج درمانش هم اضافه می‌شه. شاید حتی به خاطر پول نتونن دوره‌ی درمان رو کامل طی کنن همین باعث بشه عزیزشون رو از دست بدن.

خدا رو شکر که ما مشکلی تو دوره‌ی بیماری حاجی نداشتیم. خیالمون از نظر مالی تا حدود زیادی راحت بود و بیمه هم کمک کرد.

هستن آدمایی که بی‌کسن. وقتی یکی رو از دست می دن دیگه جای خالی‌ش براشون یه مصیبت بزرگ ایجاد می‌کنه.

خدا رو شکر که ما اونقدر دور و برمون داشتیم که هم تو این سه ماه و هم بعد از فوت حاجی خودمون خسته شده بودیم از بس ملت اینجا بهمون سر می‌زدن.

هستن آدمایی که حریصن. تا یکی می‌میره می‌ریزن سر مال و اموالش دعوا می‌کنن تا یه لقمه مفتی نصیبشون بشه.

خدا رو شکر که آق‌شیخِ ما ما رو یه جوری بزرگ کرده که گرگ تربیت نشدیم.

هستن آدمایی که ناشکرن. فک می‌کنن مشکلی که براشون پیش اومده بزرگ‌ترین مشکل دنیاست. فک می‌کنن اگه اون چیزی که می‌خواستن نشده یعنی دیگه نباید دعا کنن. فکر می‌کنن خدا فراموششون کرده.

خدا رو شکر که ما هنوز اینجوریا نشدیم!